برگزاری کلاس های درس به شکل کلاس های مجازی از اسفند ماه ۱۳۹۸شروع شد. گسترده شدن ویروس کرونا در سال ۲۰۲۰ در جهان تحولات عظیمی را در کشورها به وجود آورد. رکود اقتصادی، تعطیلی مدارس و دانشگاه ها، تعطیلی مراسم مذهبی، تعطیلی کارناوال ها، تعطیلی بزرگترین رویدادهای جهان مانند المپیک و پارالمپیک تنها نمونه ای از تغییراتی است که یک ویروس چند میکرومتری در جهان به وجود آورده است. به سبب اهمیت فاصله گذاری اجتماعی و قطع زنجیره انتشار ویروس کرونا و حفظ جان دانش آموزان، معلمان و خانواده های آنها وزارت آموزش و پرورش تصمیم گرفت که کلاسهای درسی را به صورت کلاس های مجازی به پیش ببرند. برگزاری کلاس ها به صورت مجازی فقط در ایران اتفاق نیفتاده بلکه این تغییر در سیستم آموزشی کل جهان اتفاق افتاده است.
موارد لازم برای شرکت در کلاس های مجازی
همانطور که می دانید برخورداری از اینترنت پرسرعت و داشتن یک عدد گوشی هوشمند لزوم شرکت در کلاس های آنلاین است. متاسفانه تغییر شکل سیستم آموزشی به صورت کلاس های مجازی باعث شده تا بسیاری از دانشآموزان با مشکل مواجه شوند؛ این مشکل میتواند جنبه های مختلفی از جمله عدم دسترسی به اینترنت پرسرعت در نقاط دور ایران، عدم دسترسی برخی از دانش آموزان به گوشی هوشمند، گران بودن قیمت گوشی هوشمند، گران بودن قیمت بسته های اینترنتی و کم بودن پهنای باند اینترنت ایران را در بر بگیرد.
اینترنت ۴G مناسب برای کلاس های مجازی
متاسفانه در بین ۲۰۰ کشور جهان ایران در پهنای باند رتبه ۱۴۵ ام را دارد و این بدین معناست که سرعت اینترنت ایران در مقایسه با بسیاری از کشورها خصوصاً کشورهای اروپایی بسیار کم سرعت است. سرعت اینترنت ایران به طور متوسط ۲/۲ مگابایت بر ثانیه است. اما با وجود کم بودن پهنای باند ایران و پایین بودن سرعت اینترنت میتوان در کلاس های مجازی شرکت کرد. دانش آموزان که از اینترنت ۴Gبهره مند می باشند؛ مشکلی در شرکت در کلاس های مجازی ندارند؛ اما دانش آموزانی که در مناطق دور دست ایران زندگی می کنند و به اینترنت ۴G دسترسی ندارند و یا دسترسی آنها به اینترنت پرسرعت محدود است؛ در دوران کرونا با مشکلات آموزشی مواجه شده اند.
با چه راهکارهایی می توان مشکلات کلاس های مجازی را کاهش داد؟
همانطور که در سر تیتر قبل بیان شد مشکلات کلاس های مجازی جنبه های مختلفی را در بر میگیرد که یکی از آن جنبه ها کم بودن سرعت اینترنت در برخی از نقاط ایران مانند روستاهای دور افتاده در استان های سیستان و بلوچستان، خوزستان، کردستان و هرمزگان است. بدیهی است که برای حل این مشکل باید وزارت ارتباطات وارد عمل شود و مشکل اینترنت را در این نقاط حل نماید؛ اما از آنجا که در ایران این گونه پروژه ها به کندی پیش می رود و با مشکل مدیریتی مواجه هستیم و از طرفی راه اندازی خطوط اینترنت پرسرعت در مناطق دور دست ایران نیازمند زمان است؛ باید به دنبال راه حل دیگری برای دانش آموزان منطقه محروم بود.
برگذاری کلاس های خصوصی یا با فاصه گذاری اجتماعی
بسیاری از معلمان فداکار به دلیل عدم دسترسی دانش آموزان منطقه محروم به اینترنت پر سرعت تصمیم گرفتند تا دانش آموزان را به صورت حضوری آموزش دهند؛ از آنجا که جمعیت دانش آموزان در روستاهای ایران کم است و می توان از طریق فاصله گذاری اجتماعی کلاسهای حضوری را برگزار کرد؛ شاید مشکل بزرگی به وجود نیاید اما اگر شهرهای ایران نیز با مشکل عدم دسترسی به اینترنت پر سرعت مواجه بودند شاهد انتشار هر چه سریعتر ویروس کرونا در بین دانشآموزان بودیم زیرا به دلیل عدم دسترسی به اینترنت کلاس ها حضوری برگزار میشد و یا برخی از دانش آموزان از تحصیل انصراف داده و یک سال آموزشی عقب میافتادند.
اصلاح زیرساخت
لازم است تا وزارت ارتباطات زیرساخت هایی را برای افزایش پهنای باند ایران به کار گیرد و اقدامات لازم را برای اینترنت رسانی به روستاهای دور افتاده نیز انجام دهد؛ نمیتوان در دنیای امروزه ضرورت داشتن اینترنت را انکار کرد خصوصاً اینکه بسیاری از تعاملات و کسب و کارها امروزه بر پایه اینترنت بنا شده و با قطع اینترنت مشکلات زیادی از جمله مشکلات اقتصادی در سطح کلان به وجود می آید.
اگر آینده ی آینده سازان سرزمینمان برایمان مهم است باید تمامی امکانات آموزشی را برای آنها فراهم نماییم.
تفاوت آموزشی کلاس های مجازی با کلاس های حضوری
شاید در نگاه اول شرکت در کلاس های مجازی برای دانشآموزان راحت تر از کلاس های حضوری باشد زیرا دانش آموز حداقل یک ساعت دیرتر از خواب برخواسته و بدون نیاز به پوشیدن یونیفورم و پیمودن راه در سر کلاس درس حاضر می شود؛ برخی اوقات دانش آموزان نیز صفحه گوشی را باز گذاشته حاضری خود را در کلاس مجازی ثبت می کنند و به کاری غیر از درس خواندن مشغول می شوند؛ اما این نوع از کلاسها اگر توسط والدین و معلمان به خوبی رهبری نشود دانش آموزان با ضعف شدید در درس مواجه می شوند.
لازم است والدین به نحوه درس خواندن بچه ها و شرکت آنها در کلاس های مجازی نظارت داشته باشند. معلمان نیز به صورت مرتب وجود دانش آموزان در کلاس های مجازی را چک کرده و از آن ها بخواهند تا در بحث شرکت نمایند.